Rodzić po ludzku – opowiem Ci moją historię

Do napisania tego wpisu siadałam od kilku lat, ale za każdym razem dochodziłam do wniosku, że nie jestem jeszcze gotowa do tego wracać i się z nim w jakikolwiek sposób emocjonalnie obnażać. Przez lata myśl o posiadaniu drugiego dziecka i ponownym porodzie napawała mnie takim lękiem, że nie dopuszczałam do siebie możliwości rozwiązania fizjologicznego. Jedynym światłem w tunelu wydawała się być cesarka, choć tej nie chciałam równie mocno.

Wydawać by się mogło, że skoro żyjemy w XXI wieku, kiedy medycyna idzie do przodu, a standardy opieki okołoporodowej są stale wypracowywane by polepszyć komfort opieki nad rodzącą, by nie traktować jej przedmiotowo, a z szacunkiem, to w końcu jest nadzieja, że zaczniemy rodzić godnie, w atmosferze empatii i poczucia szacunku. Niestety, nawet w największych miejskich ośrodkach medycznych (o czym się przekonałam na własnej skórze), strikte ginekologiczno – położniczych nadal to nie jest standard. Nie chcę tu oczywiście generalizować, ale realnie patrząc – różnie trafić można.

Około trzydziestego tygodnia pierwszej ciąży zaczęłam rozglądać się za szpitalem, w którym wydam na świat swoje pierwsze dziecko. Ładne ściany nie były dla mnie priorytetem, zależało mi na dobrej opiece okołoporodowej i empatycznej położnej, która w atmosferze ciepła przeprowadzi mnie przez cały ten proces. Chciałam poczucia spokoju, dla siebie i dla męża, z którym chciałam rodzić. To wszystko, szacunek i spokój, czyli zapewnienie warunków do godnego porodu. Nic więcej. Po prostu urodzić po ludzku.

Poszukałam położnej, skontaktowałam się z nią i umówiłyśmy się na spotkanie. Okazało się, że w tym czasie ma zaplanowany urlop, ale zasugerowała, żeby nie skupiać na jednej położnej, bo wszystkie w tym szpitalu są bardzo dobre, empatyczne, bardzo doświadczone, a ze znieczuleniem nie będzie najmniejszego problemu i na pewno będę zaopiekowana. Zresztą jak przekonywała, standardy opieki okołoporodowej są bardzo wysokie i w sumie nie ma zasadności opłacania takiej opieki, bo przecież i tak lekarz i położna będą ze mną w kluczowych momentach, a przez pozostały czas to i tak będę wolała być sama z mężem. Ponieważ doświadczenie miałam w tym zerowe, uwierzyłam w całą tą niesamowicie idylliczną historię i zrezygnowałam z dodatkowego opłacania opieki. Tym bardziej uwiarygadniający był fakt, że koleżanka, która rodziła przede mną i przyjaciółka rodząca tuż po, również nie umawiały położnej, argumentując to w dokładnie w ten sam sposób. I to mnie wtedy uspokajało.

Nadszedł ten dzień. Po niespełna dwóch godzinach snu, obudziły mnie skurcze. Mocne, regularne. Zaczęłam odmierzać czas, były co około dziesięć minut, więc przypomniawszy sobie zalecenia ze szkoły rodzenia, uznałam że jest jeszcze czas. Postanowiłam dać mężowi dospać, w tym czasie wzięłam kąpiel, dopakowałam torbę szpitalną, wysterylizowałam na wszelki wypadek jedyną posiadaną butelkę i zaczęłam się powoli ubierać. Około piątej rano ruszyliśmy do szpitala, wiedziałam, że wcześniej nie ma to sensu, bo w nocy zwykle IP była przepełniona. Leżałam w tym szpitalu na patologii dwukrotnie, więc wiedziałam czego się spodziewać. Przed szóstą rano przekroczyłam próg szpitala. Zrobiono mi KTG, USG, skurcze co 5 minut i to na tyle silne, że na aparaturze brakowało już skali. Czułam, jakby co kilka chwil prąd paraliżował mi całe ciało, nie byłam w stanie chodzić bez podparcia i w myślach wyczekiwałam rozwiązania. Ale niestety brak rozwarcia. W takim razie patologia ciąży – lekarka wspomniała, że tylko trochę tam poczekam i na pewno będę już rodzić. 

To trochę trwało niczym wieczność, skurcze przybierały zarówno na częstotliwości jak i na sile, a ja czułam, że za moment zacznę gryźć ściany. Poza momentami skurczy starałam się mieć dobrą minę do tej trudnej gry, zachować spokój i niestety szybko obróciło się to przeciwko mnie. Młoda lekarka z porannego obchodu stwierdziła, że wyglądam na za mało cierpiącą, wiec mogę sobie jeszcze tu posiedzieć i finalnie mimo próśb odmówiła mi badania oceny rozwarcia. Z każdą godziną coraz bardziej słabłam i czułam, że nie mam siły się podnieść. Około południa zaczęły odchodzić mi wody. Zgłosiliśmy ten fakt do położnej dyżurującej na oddziale, ale ta stwierdziła, że pewnie mi się wydaje, pewnie popuściłam i mam wracać do sali. Jednak moje stanowisko już na tym etapie było absolutnie nieugięte i szybko się okazało, że miałam racje – to były wody. Błagałam mojego męża, żeby zabrał mnie z tego szpitala, bo ja tego dłużej nie zniosę. Bo zamiast opieki na każdym kroku spotykałam się z chamstwem i lekceważeniem. Dopiero po kolejnych kilku godzinach pojawił się w końcu lekarz. Zostałam zbadana, okazało się że po 12 h oczekiwania na patologii mam już 3 cm i mogę spokojnie być zawieziona na porodówkę. Zgodnie z zaleceniem lekarza miałam też otrzymać znieczulenie ZO, bo z niewielką dawką snu byłam na nogach od ponad 36h i słabłam z każdą minutą. Miałam chwile odpocząć i spokojnie urodzić. Miałam.

Na porodówkę trafiłam po ponad godzinie oczekiwania, bo nie było komu mnie tam zwieźć, a przecież mąż nie mógł mnie samodzielnie odprowadzić. Gdy w końcu tam trafiłam, akurat była zmiana dyżurów, więc znów musiałam czekać. Ale byłam pełna nadziei, że teraz to juz pójdzie z górki, przecież wszystkie położne tutaj miały być złotymi kobietami. Czekałam na to znieczulenie i tą położną jak na jakiś cholerny cud, ulgę, zbawienie.

Położna się pojawiła i szybko okazało się, że standardy opieki okołoporodowej, które tak mi obiecywano raczej się nie wydarzą. Zostałam ponownie zbadana. Bardzo agresywnie, niedelikatnie. Rozwarcie wg owej położnej na 4 cm, znieczulenie miało być ale nie było. Mimo zaleceń lekarza i moich próśb, Pani K. odprawiła anestezjologa i powiedziała, że będę rodzić bez i koniec. I teraz uwaga, jej uzasadnienie: Kobieta powinna w czasie porodu cierpieć, bo taka jest natura, więc muszę to znieść i koniec. Wszelkie prośby, powoływanie się na decyzje lekarza nie skutkowały. Dostałam za to zastrzyk, który wg niej miał mi nieco ulżyć, a okazał się być oksytocyną, po której moje cholernie bolesne skurcze nasiliły się do tego stopnia, że kilkukrotnie mdlałam pomiędzy nimi. Skurcze były już nie do wytrzymania, a dziecko zmęczone, bo trwało to już ok osiemnaście godzin. Ordynarna położna zniknęła, choć blok porodowy był praktycznie pusty i ciężko było ją znaleźć, czego kilkukrotnie podejmował się mój mąż. Pojawiła się po dosyć długim czasie, kiedy już rozpoczęły się skurcze parte. Przez cały ten czas w jakiejkolwiek pozycji miałabym nie być, podtrzymywał mnie mąż, bo z wycieńczenia nie byłam w stanie utrzymać się o własnych siłach. Gdy kazała mi zmienić pozycję i wstać, a ja zakomunikowałam, że nie dam tak rady, bo zaraz polecę w dół i stracę przytomność, wówczas odpowiedzi usłyszałam i dobrze, przynajmniej nie będzie Pani stawiać oporu.

Ostatnia faza porodu była potworna. I wcale nie przez to, że nie miałam tego znieczulenia, bo zdołałam się z tym powiedzmy pogodzić dużo wcześniej. Nie z powodu tego, że byłam juz skrajnie wycieńczona. Poziom chamstwa, który bił od owej położnej Pani K. i jej lekceważące podejście miały swoje konsekwencje. 

Dziecko było okręcone pępowiną i zaczynało być niedotlenione. Rodząc musiałam skupiać się na zapisach KTG i bardzo uważać, żeby dziecka nie udusić, co w stanie skrajnego przemęczenia połączonego z potwornymi bólami krzyżowymi było dodatkowym utrudnieniem i obciążeniem. Przez to poród się przedłużał i zaszło duże ryzyko uduszenia dziecka. Mieliśmy dużo szczęścia, ze udało się dotrwać do końca i synek urodził się wymęczony, ale zdrowy.

Niestety położna swoim niedbalstwem doprowadziła u mnie do szeregu powikłań, które leczyłam przez bardzo długi czas. Na koniecznej wizycie kontrolnej w czasie połogu dowiedziałam się od lekarza, że zgodnie z tym jaki był przebieg miałam szereg wskazań do cesarki, ale po prostu najwidoczniej nikomu się nie chciało. Co więcej, można było przyspieszyć akcję przebijając worek owodniowy, ale nie wiedzieć czemu jakoś tego też nikt nie zrobił.

Po dwóch tygodniach od porodu ochłonęłam na tyle, żeby poczytać, czy ta moja przypadkowa położna rzeczywiście należy do tej grupy empatycznych złotych kobiet tego szpitala, jak mi było z początku przedstawiane. Niestety nie tylko ja byłam rozgoryczona swoimi wspomnieniami. Wiele kobiet skarżyło się na ordynarne zachowanie Pani K., inne na obrażenia czy przeciąganie decyzji o koniecznych zabiegach, co finalnie było katastrofalne w skutkach. Trafiłam również na wypowiedź kobiety, która opisywała, że w skutek dociskania jej przy porodzie położna złamała jej kręgosłup. 

Od tamtego dnia dzieli mnie już kilka lat. Miałam czas ostudzić emocje, spojrzeć na wszystko z dystansem. Niestety nie wiele to zmieniło w moim postrzeganiu tamtej sytuacji i wspomnieniu, bo wciąż czuję, że po tym w mojej głowie pozostała niezagojona rana. We wspomnieniach Maćka, dla którego to był koszmar. W miejscu gdzie dzieją się tak wzniosłe rzeczy jak witanie na świecie nowego życia, nie powinno być miejsca na celowe zadawanie bólu, lekceważenie i odzierania człowieka z godności. Nie powinno być tak, że położna stawia ponad dobrem pacjenta swoje ideologie i poglądy, że zmusza do rzeczy, które stanowią wybór a nie konieczność.

Wiem, że nie jestem jedyna, że te koszmary dzieją się codziennie. Że zamiast łez radości są te świadczące o strachu i przerażeniu. Że cud narodzin niekiedy okraszony jest traumą. Że standardy opieki okołoporodowej nie są przestrzegane, Wiem, że jest nas więcej.