Jestem mamą i nie ogarniam!

Obudziłam się dziś rano, jak zwykle nieprzytomna. Omiotłam spojrzeniem komodę stojącą na przeciw łóżka, a na niej piętrzące się sterty czystego prania. Boszzz, kiedy ja to pochowam? Od razu humor do bani. Idę do kuchni niemal slalomem, omijając wszystkie te zabawki młodego, których wczoraj wieczorem nie miałam siły sprzątnąć. Biegał do 22, a 22.30 padłam i ja. W nocy chyba z pięć pobudek, nie pamiętam dokładnie, bo wstaję już na automacie, a potem wypieram z pamięci te niewygodne przerwy w śnie. Za chwilę kawa, odstawię młodego do żłobka i biegiem do pracy. Potem abarot do żłobka, zakupy, plac zabaw, zabawa w domu, kolacja, kąpiel, usypianie. Jeszcze pranie,  a sterta ciuchów jak leży, tak leżeć będzie i czekać na weekend. Albo zniknie w ciągu tygodnia, dostarczając nam do ubrania to co pod ręką. Nie ogarniam, serio.

To nie jest scena z koszmaru czy dramatu. To prawdziwe życie. Nikt nas do macierzyństwa nie wabił opowieściami o tym, że życie będzie toczyć się rytmem rutyny, bo w rozmowach eksponowany był tylko piękny różowy i uśmiechnięty bobas. Teraz wielkie zdziwienie otoczenia, że wychowując dziecko masz w domu bajzel, że pranie na bieżąco nie poprasowane, naczynia piętrzą się w zlewie, że mdłości dostajesz na widok odkurzacza, bo włączasz go częściej niż telewizor.

Nie da się mieć wszystkiego na raz. Jest albo albo. Jeszcze rok temu zdawało mi się, że jestem o krok od osiągnięcia stanu idealnej równowagi, że potrafię być perfekcyjną panią domu z wzorowym porządkiem, odprasowaną sukienką, gorącym obiadem i czasem dla siebie. Tak prawie było, ale moje dziecko miało wówczas dwie długie drzemki, nie przemieszczało się w tak dynamicznie jak teraz, a ja jeszcze nie pracowałam, więc wszystkie rzeczy na codziennej liście do zrobienia byłam w stanie poupychać w ciągu dnia. Potem zmieniło się wszystko. Wróciłam do pracy, przestałam dosypiać w ciągu dnia, w mieszkaniu zadomowił się permanentny nieład, młody zaczął biegać i ciężko już było upchnąć gdziekolwiek cokolwiek, poza ukrywaniem w szafkach bałaganu przed gośćmi. Absolutnie się tego nie wstydzę, bo dosyć mam dążenia do chorego i wręcz destrukcyjnego perfekcjonizmu. Nie chcę się chować pod maską sztucznej idealności, bo uduszę się z braku powietrza.

Przychodzi weekend, a ja bez żenady chodzę w poplamionym dresie. Serio. Kładę dziecko na popołudniową drzemkę i zamiast zapieprzać z mopem i szorować okna, wyciągam się na kanapie. Mam tylko jedno życie, tylko jedno zdrowie, które ostatnio i tak podupada. Nie chcę za parę lat żałować, że stałam się niewolnicą obowiązków domowych. Że zamiast poświecić chwilę dla siebie na relaks czy odpoczynek, wypruwałam sobie flaki, żeby sąsiedzi nie widzieli smug na moich oknach. Mam to gdzieś i ich opinię w tym temacie.

Nie muszę gotować wykwintnych kilkudaniowych obiadów, robić tortów bezowych, dekorować z finezją stołu przed każdym posiłkiem. W moim domu dziecko dostaje na deser owoc, bo nie potrzebuję pompować w niego bez cukrowych deserów, naszpikowanych stewią. Nie gotuję mu codziennie innego posiłku, bo nic mu nie będzie jak przez dwa dni zje to samo na obiad. Nie muszę gotować Coco Van, czy Boeuf Bourguignon, kotlety z indyka i pomidorówka smakują nam równie wspaniale, bo są domowe i przez to bezkonkurencyjne. Na wykwintne potrawy szkoda mi czasu, wolę gdy ktoś je przygotuje dla mnie i poda gorące, bo co to za frajda gotować pół dnia i połykać w locie zimne kawałki w czasie nieustannie trwającej gonitwy za dzieckiem?
Nie widzę powodu jeżdżenia po całym mieście w poszukiwaniu ekologicznych jogurtów, wystarcza nam taki z “ubogim” składem z pobliskiego sklepu. Żywimy się zdrowo, lekko, ale bez ekologicznej szajby.

Nie zawsze mam siłę na wszystkie zabawy, których oczekuje ode mnie moje dziecko. On działa jak na duracelach, podczas gdy ja pod koniec dnia mam już niemal rozładowane baterie. Nie zawsze jestem w stanie przeczytać dwudziestą siódmą książeczkę, ustawić pięćdziesiątą pierwszą wieżę z klocków, narysować z Mikim kolejny obrazek. Ale najważniejsze, że jestem z nim, nie muszę stawać na głowie, by non stop wymyślać kreatywne zabawy. Dziecko jest tylko dzieckiem. Nie chce i nie muszę z nikim rywalizować na milion sposobów stymulowania rozwoju dziecka. Daje dziecku być tylko dzieckiem, bo to ma być piękne dzieciństwo, a nie okupione chorą ambicją rodziców na bycie alfą i omegą w nieustannie rozwijającym wychowywaniu dziecka. Jestem dla niego zawsze, kiedy tylko tego potrzebuje. Czasami czynnie biorąc udział w zabawie, czasami będąc tuż obok, nie przeszkadzając jego fantazji.

Wszystkie tak samo nie ogarniamy tematu macierzyństwa z całym tym towarzyszącym bałaganem. Nie da się wychowywać dziecka, mieć sterylny porządek w domu, pracować i być naprawdę wyspaną. Nie da się spełniać zawodowo, mieć multum czasu dla dziecka, nieskazitelnie umytą podłogę i pranie na bieżąco zrobione, a następnie bez zwłoki wyprasowane. Po co się stale oszukiwać, po co brać na swoje barki wszystko, skoro i tak nic nam z tego nie przyjdzie. Czy będę szczęśliwsza jak poświęcę pół nocy na prasowanie? Nie. Czy będę szczęśliwsza, gdy przygotuje kilkudaniowy obiad, na który zakupy zajmą mi więcej czasu niż samo gotowanie, a dziecko i tak odmówi jego zjedzenia? Nie będę.

Nie ogarniam. Chrzanię to wszystko “co muszę” i daje sobie spokojnie żyć. Nam żyć. Amen.

dzieckomacierzyństwomama